Student przystępuje do weryfikacji stanu jego wiedzy w zakresie wyszczególnionych efektów kształcenia

Zasada ustalania oceny:

Progi punktowe:
50% - 60% pozytywnych odpowiedzi dst,
61% - 70% dst plus,
71% - 80% db,
81% - 90% db+,
91% - 100% bdb.

1. Celem przedmiotu w zakresie wiedzy jest zapoznanie studenta z najważniejszymi zagadnieniami i problemami, związanymi z historią architektury, a także pogłębienie znajomości terminologii związanej z architekturą historyczną.
2. Celem przedmiotu w zakresie umiejętności jest nauczenie studenta odróżniania stylów architektonicznych i określania ich cech, przybliżonego datowania budynku na podstawie cech formalnych oraz umiejętności wykorzystania form architektury historycznej jako inspiracji twórczej.
3. Celem przedmiotu w zakresie kompetencji personalnych i społecznych jest uświadomienie studentowi społecznej roli architekta oraz kompetencji do popularyzacji zagadnień architektonicznych w społeczeństwie.

Celem przedmiotu jest zapoznanie studenta z najważniejszymi zagadnieniami i problemami, związanymi z historią architektury, a także pogłębienie znajomości terminologii związanej z architekturą historyczną, odróżniania stylów architektonicznych i określania ich cech, przybliżonego datowania budynku na podstawie cech formalnych oraz umiejętności wykorzystania form architektury historycznej jako inspiracji twórczej, a także uświadomienie studentowi społecznej roli architekta oraz kompetencji do popularyzacji zagadnień architektonicznych w społeczeństwie.

Metody podające: wykład konwencjonalny, wykład informacyjny, pokaz, prezentacje audio-wizualne
Metody poszukujące: praca z książką, praca z dokumentem źródłowym, dyskusja

Architektura powszechna Renesans: Włochy – recepcja antyku, protorenesans toskański, kopuła katedry florenckiej; działalność Brunelleschiego i Albertiego; Donato Bramante: koło jako idealna forma; , twórczość Michała Anioła; dzieje budowy bazyliki watykańskiej; Andrea Palladio – nowe formy architektoniczne; renesans północny – Francja (styl Franciszka I), kraje niemieckie, Niderlandy; nowożytna architektura obronna – nowe rozwiązania. Barok: Włochy – barok jako nurt kontrreformacyjny; typ sakralny Il Gesu; układy przestrzenne architektury sakralnej; typ rezydencjonalny entre cour et jardin; bazylika watykańska, plac św. Piotra – oprawa architektoniczna; twórczość G. Berniniego i F. Borrominiego; specyfika stylu barokowego na północ od Alp (Francja – Wersal, tzw. barok klasycyzujący, kraje niemieckie); rokoko. Klasycyzm: geneza (palladianizm angielski, odkrycie Herkulanum i Pompejów, twórczość Piranesiego); Francja - wczesny klasycyzm (styl Ludwika XVI), twórczość francuskich futurystów epoki rewolucyjnej, napoleoński empire; kraje niemieckie – Zopfstil, działalność K.F. Schinkla i Leo von Klenze; klasycyzm rosyjski. Historyzm: romantyzm i neogotyk; rundbogenstil; styl neomauretanski a hiszpański neomudejar; historyzm strukturalny – neorenesans, neobarok; styl wilhelmiński; pluralizm stylistyczny (eklektyzm)

Architektura polska Renesans i manieryzm: przebudowa Wawelu – nowe formy architektoniczne: dziedziniec arkadowy, loggia, attyka; kaplica renesansowa; manieryzm – specyfika stylu; architektura świecka (ratusze, kamienice mieszczańskie) – dekoracja elewacji; wpływy włoskie i północne. Barok: cechy stylistyczne baroku, specyfika stylu jako nurtu katolickiego; adaptacja typu sakralnego Il Gesu, inne typy sakralne – rzut i bryła; architektura obronna – palazzo in fortezza; barok wileński i lwowski; barok klasycyzujący – Tylman z Gameren, styl Wazów; działalność architektów włoskich i francuskich – wpływy zachodnie (krąg mecenatu Jana III Sobieskiego). Klasycyzm: faza przejściowa – styl stanisławowski; recepcja palladianizmu na ziemiach polskich (założenie palladiańskie, typ Villa Rotonda); nurt antykizujący; nurt awangardowy – wpływ francuskich futurystów epoki rewolucyjnej; klasycyzm Królestwa Polskiego (Corazzi). Historyzm: etapy rozwoju – historyzm dekoracyjny, strukturalny, zmodernizowany; odwołania romantyczne – egzotyzm; odwołania średniowieczne – neogotyk, rundbogenstil, neoromanizm; odwołania nowożytne – neorenesans, neobarok; specyfika architektury powstającej w trzech zaborach – wpływy rosyjskie, pruskie, wiedeńskie; pierwsze próby wykreowania stylu narodowego (styl wiślano-bałtycki).

Basista A., Architektura – dlaczego jest, jaka jest, Kraków 2000.
Basista A., Historia architektury od początków do końca XVIII wieku, Białystok 2004.
Borusiewicz W., Budownictwo murowane w Polsce, Warszawa 1985.
Broniewski T., Historia architektury dla wszystkich, Wrocław 1990.
Bussagli M., Architektura: style, techniki, materiały, budowle, twórcy, Warszawa 2007.
Charytonow E., Historia architektury i formy architektonicznej, Warszawa 1967.
Giedion S., Przestrzeń, czas i architektura, Warszawa 1968.
Koch W., Style w architekturze, Warszawa 1996.
Krassowski W., Dzieje budownictwa i architektury na ziemiach polskich. Tom I-IV. Warszawa 1990.
Jaroszewski S., Od klasycyzmu do nowoczesności: o architekturze polskiej XVIII, XIX i XX wieku, Warszawa 1996.
Marcinek J. (red.), Dzieje architektury w Polsce, Kraków 2003.
Mączeński Z., Elementy i detale architektoniczne w rozwoju historycznym, Warszawa 2008.
Miłobędzki A., Zarys dziejów architektury w Polsce, Warszawa 1988.
Norberg-Schulz C., Znaczenie w architekturze Zachodu, Warszawa 1999.
Pevsner N., Historia architektury europejskiej, t. 1 i 2, Warszawa 1980.
Ulatowski K., Architektura włoskiego renesansu, Warszawa 1964.
Watkin D., Historia architektury zachodniej, Warszawa 2001.

nie przewidziano

zaliczenie I semestru

znajomość najważniejszych zagadnień z zakresu historii powszechnej i historii Polski